گمشده من...

حضرت رباب

ایشان دختر امرء القیس بن عدی بن اوس جاعراز قبیله قضاعه است که خواهر ایشان محیاة همسر حضرت علی (ع) و سلمی همسر حضرت مجتبی (ع) بودند دارای دو فرزند به نام سکینه و علی اصغر که بعد از شهادت علی اصغل در صحنه کربلا برای آن مبادا حضرت اباعبدالله (ع) با دیدن حضرت رباب متأثر شوند، برای احترام و تعظیم حضرت از خیمه بیرون نیامد و صبر نیکوی خویش را نشان داد، ولی بعد از شهادت امام حسین (ع) این بانو اولین مجلس مرثیه را در دیار ابن زیاد تشکیل داد و سروده ای به این مضمون خواند:

من فراموش نمی کنم او را، در حالی که دشمنان خیانت پیشه، او را تشنه لب شهید کردند و بدن شریفش را در کربلا گذاشته و دفن نکردند … بعد از شهادت امام حسین (ع) یک سال خیمه بر روی قبر ابا عبدالله زدند و عزاداری کردند. حضرت رباب بانوی بزرگ کربلا در میان آفتاب می نشستند و زیر سقف و سایه نمی رفتند تا با این کار به امت اسلامی اعلام کنند که آن ناپاکان بی شرم، پس از کشتن، بدن فرزند پیامبر را در میان آفتاب به جای گذاردند و حتی دفن هم نکردند.

سروده های فراوانی از ایشان است که از جمله … درباره امام حسین (ع) می فرمایند:

ان الذی کان نورا یستضاء به بکربلاء قتیل غیر مدفون

سبط النبی جزاک الله صالحه عنا و جنبت خسران الموازین

قد کنت لی جبلاً صعباً الوذبه و کنت تصحبنا بالرحم والدین

من للیتامی و من السائلین و من یعنی و تأدی الیه کل مسکین

و الله لا ابتنی صهراً بصهر کم حتی اغیب بین الرمل و الطین