گمشده من...

حادثه عاشورا، حادثه ای است که مرد و زن در آن نقش دارند ولی مرد در مدار خودش و زن در مدار خودش.

اباعبدالله اهل بیت را برای رسالتی سترک و ساختن تاریخی عظیم با داشتن نقش مستقیم حرکت می دهد و این زنان در ابتدای حرکت و قبل از عاشورا، عامل مهم در تشجیع و ترغیب خانواده برای دفاع از امر ولایت بودند.

آغاز تاریخ نهضت حسینی از روز وفات پیامبر و آغاز سقیفه بوده است، پایه این قیام در روز دوشنبه ای گذارده شده که گروهی با شعار «منا امیر و منکم امیر» خلافت اسلامی را به عنوان ارث خود به حساب آوردند و کوشیدند آن را تصاحب کنند.

حضرت زینب (س) تحلیل کننده واقعه عاشورا، در عصر همان روز خونین دهم محرم، در کنار جسد برادر شهیدشان نشسته و فرمودند: «بابی … من فسطاطه یوم الأثنین فیها؛ جانم فدای تو ای کسی که خیمه های تو را در روز دوشنبه غارت کرده اند.»

امام حسین (ع) می دانستند که قیام ایشان علیه یزیدیان منجر به کشته شدن همه همراهان می شود و زنان می بایست طلایه دار و عهده دار دنباله نهضت شوند و حقایق را علنی کنند و در عین ارزیابی قدرت زور و میزان سلطه آن، به افشاگری بپردازند. و این زنان همراه شدند تا حقایق را به نحو احسن بگویند، چون اگر در خانه می ماندند و زندگی می کردند، بعد از خبر شهادت نزدیکان، چند روزی گریه و زاری و مسئله همان جا ختم می شد؛ به همین دلیل زنان همراه شدند و راه دفاع از ولایت را آموختند و قدم در راه گذارند.